In het tweede nummer van de Giesbaergske Koleuren Gazette hadden we al ‘s eerder een gesprek met Marnic De Lange, over de houtstook die de keramist jaarlijks organiseert in zijn unieke Anagama Noborigama-oven (zie: http://issuu.com/wimschrever/docs/giesbaergskekoleurengazette3/18).
In de lente van zopas organiseerde De Lange het stook-event voor de tiende keer. We zochten hem op voor een relaas.

‘Het gaat elk jaar beter’, opent hij met een voldane blik. ‘De resultaten zijn beter, de organisatie loopt vlot, de samenwerking is top’.
Ook dit jaar kwam er veel volk op af om hem bij te staan in de helse karwei die de stook in zijn Japanse Anagama Noborigama elk jaar is. ‘Dat is ook nodig’, vertelt de artiest, ‘want de hele klus duurt twee weken. Eerst zijn er vijf dagen om alle stukken in te laden. Dan volgen vijf dagen intensief stoken: dat gebeurt in ploegen, want het is een delicaat werk om de temperatuur stilaan op te drijven tot 1350° C, én die ook op peil te houden’. Hij kijkt ernstig terwijl hij met kennersblik een afgewerkt stuk keramiek aanschouwt. ‘En daarna moet de oven nog vijf dagen afkoelen, vooraleer we de potten, urnen en kunstwerken er kunnen uithalen. Deze keer stonden er in totaal 870 stukken in de oven. Dus dat kan tellen.’

Inspiratie
De Lange is een autodidact die al 19 jaar met keramiek werkt. Tien jaar geleden bouwde hij eigenhandig een oven naar Japans model. De meeste van zijn keramieke kunststukken maakt hij met een gasoven, maar die jaarlijkse houtstook is de kers op de taart. De collega-keramisten die hem bijstaan in het vakwerk brengen ook eigen werk mee om te bakken in de oven. Intussen bouwde het team heel wat ervaring op.
‘De resultaten niet zijn alleen beter, ook het stoken zelf hebben we verbeterd. Dat komt grotendeels doordat we de schouw verhoogd hebben tot vijf meter, waardoor de verbranding in de oven beter is verlopen en we niet alleen minder hout maar ook minder lang hebben gestookt.’
Als we zijn verhaal aanhoren vragen we ons spontaan af hoe hij die kennis allemaal vergaarde en waar hij inspiratie opdeed voor de oven, die de enige is van zijn soort in België.
‘Naar Japan ben ik nooit geweest’, lacht hij luid. ‘In La Borne (sinds de 12de eeuw een gemeenschap van keramisten in centraal Frankrijk, red.) heb ik het vak geleerd, gewoon door te oefenen. En daar heb ik ook inspiratie opgedaan om mijn eigen oven te bouwen.’ De Anagama Noborigama in de achtertuin van zijn woonhuis is een indrukwekkend geheel.

Gemeenschap
Het ambacht van de keramiek vormt ook een wereldwijde gemeenschap: ‘Onder keramisten over de hele wereld is er een afspraak dat wanneer je een collega-keramist met eigen oven over de vloer krijgt, dat je hem of haar dan een slaapplaats aanbiedt. En dat was met de houtstook